Ο αμαρτωλός

Κι ύστερα, τίποτα
ένα σώμα είλωτα
σα μολύβι βαρύ, πέφτει στο χαλί.

Κι ύστερα, τίποτα
κάτι λόγια ανείπωτα
ποια φωνή σκοτεινή, μέσα μου θρηνεί.

Χάνεσαι, χάνομαι
έρωτα παράνομε.
Την ψυχή μου ζητώ μα πού να τη βρω
χάνεσαι, χάνομαι
πάω να πέσω πιάνομαι
μ’ ένα βλέμμα βουβό, σ’ αποχαιρετώ.

Κι ύστερα, τίποτα
δυο κορμιά ασήκωτα
βιάζονται να ντυθούν, τρέχουν να χαθούν.

Χρώμα μου, στόμα μου
κολασμένο σώμα μου
σα φεγγάρι γυμνό σ’ άδειο ουρανό.