Αττική – Βικτώρια μια στάση μετά

Το ‘ξερα·
θα γινόταν κάποια μέρα.
Ποια είμαι εγώ και ποιος εσύ
να τ’ αποφύγουμε;

Είμαστε άνθρωποι απλοί
που αγαπηθήκαμε πολύ,
και τώρα…

Εγώ θα μένω Αττική
κι εσύ Βικτώρια.
Που θα πεθαίναμε μαζί
και ζούμε χώρια…

Μια αγάπη λίγη
και πελώρια.
Χάθηκα
για να μην ξαναενοχλήσω.
Καιρός να φτιάξεις τη ζωή σου…

Το σεβάστηκα.
Και τρέμω μη σε ξαναδώ,
γιατί δε θα ‘χω τι να πω
που τώρα…

Εγώ θα μένω Αττική
κι εσύ Βικτώρια.
Που θα πεθαίναμε μαζί
και ζούμε χώρια…
Μια αγάπη λίγη
και πελώρια.